Moedertaal

Bij Madeleine Jansen en Bruno Wilderbeek is In coronatijd het idee ontstaan om samen een boek te maken met als titel: Moedertaal. Wat zij onder moedertaal verstaan, wordt, zo hopen zij, verder lezend en kijkend duidelijk. De taal van je moeder, de eerste gesproken taal, de eerst beleefde taal en de taal die vormt. De taal van woorden, beelden en muziek.

Voor Madeleine is moedertaal in eerste instantie verbonden met haar schrijvende moeder, die oa in de Maas en Roerbode wekelijks de column schreef ‘het leven van iedere dag’ onder het pseudoniem Elody van Maasland. Aanvankelijk blijft Madeleine dicht bij deze leeservaring (het lezen van de stukjes) in de vorm van geschilderde portretten over haar jeugd. Vervolgens gaat ze verder met de beleefde taal van haar moeder om uiteindelijk uit te komen bij een verbeelde taal! Het is voor haar een uitdaging om van de kleine belevingen in dit leven van iedere dag iets groters te maken dan ze lijken. De sfeer is belangrijk, warm en kleurrijk. Dat verbindt haar nog steeds met haar moeder.

Voor Bruno is de invalshoek die van de taal zelf. Daarbij put ook hij uit het verleden met name de wijze waarop zijn moeder hem op de weg van de muziek heeft gezet. Dat was wellicht geen vooropgezet plan van haar, maar meer het resultaat van de wijze waarop zij, ongedwongen en onbewust, haar muzische talent doorgaf. Bruno kijkt vanuit zijn taligheid, opnieuw naar zijn moeder, maar ook hoe taal op ‘het leven van ieder dag’ inwerkt, zoals het leven zich voor kan doen met zowel positieve als negatieve aspecten. Beiden laten zich ook inspireren door elkaars werk.

Al zoekend, pratend, schilderend en schrijvend blijven ze dicht bij hun eigen startpunt maar hebben ze elkaar ook weer gevonden in het verbeelden van taal. Ze ervaren het als een rijkdom om op deze manier met hun moeder, met taal bezig te zijn. De moeders hebben aan de wieg gestaan van hun leven en aan de wieg gestaan van hun beider open staan voor beeld, taal en muziek.

De tentoonstelling is dan ook een verzameling tekeningen en schilderijen over Madeleine’s jeugd en verbeeldingen van de gedichten van Bruno alsook de blijvend inspirerende landschappen.

Het ruimtelijk werk tijdens deze expositie wordt verzorgd door Ruud Harmsen. Hij verzamelt graag oude stoelen, maar ook oude tafels en andere voorwerpen van hout komen in aanmerking. Het hout van deze spullen is het uitgangspunt om tafeltjes te maken. Daarbij schuwt hij niet om ook nieuw hout te gebruiken. De tafeltjes zijn bruikbaar maar een enkele is meer een kunstobject dat louter ter versiering dient. De meeste tafeltjes zijn tussen de 70 en 85 cm hoog en hun oppervlak is maximaal 25 x 25 cm . De afwerking is in olie of ze worden gelakt. Soms verft hij bepaalde onderdelen .

Opening van deze expositie is op zaterdag 20 mei. Tussen 13 en 17 uur zijn de kunstenaars aanwezig. Rond 15 uur richten we het woord tot u.