Column: Smulpapen

December breekt aan: de tijd om je vingers af te likken bij al dat lekkers. Toch smullen we het hele jaar door van ander ‘snoepgoed’. We kwijlen bijna bij het zien van de dagelijkse doses misdaaddrama’s. Lekkere lijken en grote plassen bloed. Hoe komt het toch dat we daarvan smullen?

Tegelijkertijd rillen we bij het zien van de dagelijkse nieuwsberichten over terreurdaden in de wereld. Erg hè, zoveel slachtoffers, wat vreselijk!

Hoe rijmen we die dubbele moraal? Het moet gaan om meer dan het verschil tussen tv-series en het journaal.

Het genot van een crime-serie zit in de beleving van het plot. Als kijker wil je meezoeken naar een oplossing, nog sterker, je verwacht dat aan het eind van de film de dader gepakt wordt. Je wilt genoegdoening voor het slachtoffer. En het is helemaal mooi als de zoektocht gedaan wordt door smeuïge detectives, liefst een bizar duo met pittige dialogen of onsmakelijke gewoontes.

Hoe mooi zou het zijn als we nu al weten dat de daders van aanslagen en oorlogen gepakt worden. Nu moeten we nog op zoek naar een good cop en een bad cop die de schone taak hebben om de marionettenspelers op te pakken. 

Ik zit er klaar voor om te smullen van een bitterzoet einde van bloedige oorlogen.

Cora Leek