Column: Geen vaccin nodig

Had ze alweer gewonnen met een spelletje Triviant. Hoe kreeg ze dat voor elkaar?
Ze haalde haar schouders op. ‘Gewoon, gelezen.’
Het was waar: mijn schoonzus verslond boeken.
Toen een vriendin de ellende van een echtscheiding meemaakte, vroeg ik ‘hoe ze dat deed’. Stomme vraag natuurlijk.
‘Gelezen. Dan vergeet ik alles om me heen.’
Oké, illegaal gedownloade e-books, met de nodige glazen witte wijn erbij, maar alla.

‘Van mij krijgen ze met Kerst allemaal een boek’, zei een kennis resoluut.
Ik dacht terug aan wat mijn moeder ooit zei. Alle kinderen moesten om zeven uur naar bed en waren dus ook vroeg wakker. Ze ontploften van de energie, kun je wel zeggen. ‘Wat was ik blij toen jullie konden lezen!’ Konden mijn ouders een half uurtje langer blijven liggen op zondagochtend.
Mijn vader liet een onuitwisbare indruk achter toen hij mijn broertje en mij elke avond voorlas uit de sprookjes van Ali Baba, toen wij zes weken lang met geelzucht aan bed gekluisterd waren.

Bij alle gelegenheden kregen we een boek cadeau. Het boekenvirus is ons met de paplepel ingegoten, samen met de levertraan. Het mooie is dat hiertegen geen vaccin nodig is. Het liefst zou ik iedereen ermee willen besmetten. Kom maar op, allemaal!

Cora Leek