Column: Het flonkert aan het firmament

Op elke tv-zender stralen de sterren. Sterren op het ijs, sterren voor de beste koks, sterren op het doek. Soms fantaseer ik dat ik benaderd word door tv-presentator Özkan Akyol, in de wandeling ‘Eus’ genoemd, om door drie verschillende kunstenaars geportretteerd te worden. Alleen BN-ers worden daarvoor gevraagd, dus het zou een hele eer zijn. Als hij me dan zou vragen in welke ambiance ik hem wil ontmoeten voor een indringend interview, zou ik kiezen voor het Amstel Hotel.

‘Waarom het Amstel Hotel?’
‘Dat is de locatie waar mijn meest geleende en gelezen roman ‘Gouden Kranen’ zich afspeelt’.

Eus staat erom bekend dat hij zijn huiswerk gedaan heeft. Zelf is hij ook schrijver en natuurlijk heeft hij mijn boek(en) gelezen. Zo kan hij van die prangende vragen stellen over mijn jeugd en de relatie met mijn ouders. Allemaal voor het goede doel: door een diepte-interview krijgen de kunstenaars een beter beeld van hun model.

Maar daarmee zou het voor mij ophouden. Ik hoef geen model te zijn. De kunstenaars zijn voor mij de sterren. Wat een lef en originaliteit leggen ze aan de dag om in hun eigen stijl en in heel korte tijd een prachtig portret van een bekende Nederlander te maken. Ik beperk me in alle bescheidenheid tot een beginnerscursus portret tekenen bij Brita Seifert in Galerie Pictura in Aijen.

En het Amstel Hotel? Daar ga ik heerlijk chic en onopvallend lunchen.
Dat kan binnenkort weer!

Overigens ben ik van mening
dat die miljoen nieuwe huizen
er in 2030 moeten staan.

Cora Leek