Column: De tweede prik

Eindelijk was ik aan de beurt voor mijn tweede prik, en dan, dan... Er was een hele waslijst van bezoekjes die ik wilde inhalen. Vakantie stond niet eens op de eerste plaats. Gewoon mijn vertrouwde boodschappen over de grens kunnen doen. Met het ov reizen. Dagjes uit met vriendinnen. Spontaan een winkel in kunnen stappen. Na het sporten op het terras blijven hangen.

Die bezoekjes dus. We waren nieuwsgierig naar het paleisje aan het water van mijn broer en schoonzus. Na het klussen bij mijn zwager hadden we zijn mooie huis nooit ‘af’ gezien. Twee zoons zijn opnieuw vader geworden. Een chronisch zieke vriendin snakte naar knuffelcontact. Waar moesten we beginnen?

‘Nee, we zijn er komend weekend niet.’
‘We gaan meteen na onze tweede prik weg met de camper.’
‘We gaan op vakantie, heerlijk!’
‘Hola, we zitten na anderhalf jaar eindelijk weer in ons huis in Spanje!’

De gemiste tijd is door onze vingers geglipt. Het nieuwe van de nieuwe huizen is er al lang af. De in coronatijd geboren kleintjes hebben al tanden. Die tweede prik was niet alleen voor ons een vrijkaartje naar een hernieuwd sociaal leven. Om ons heen woedt een inhaalslag.

‘Wat leuk dat jullie komen, gezellig!’ Hé, er is iemand thuis en we zijn welkom.
Wordt het toch nog een mooie zomer.

Overigens ben ik van mening
dat die miljoen nieuwe huizen
er in 2030 moeten staan.

Cora Leek