Column : Een dame achter de ramen

Sinds het voorjaar zijn we bezig onze tuin te veranderen. Ik mocht ontwerpen en manlief nam de rol van dommekracht op zich: ‘Zeg maar waar ik moet graven!’ Zoals het binnen echt teamwork betaamt, speel ik op mijn beurt dan weer het knechtje.

Ik had een beeld voor ogen hoe het moest worden en langzaamaan groeide het ontwerp uit tot werkelijkheid. We hebben geen grasmat meer en er blijft een open ruimte. Het plan was een Japanse tuin te creëren, waarvoor we diverse aanpassingen moesten plegen. Bij plensbuien loopt de boel onder, wat doen we dan met die blote aarde? En sommige zielige struikjes uit een ander stuk tuin moesten herplaatst worden.

De metamorfose is nog niet compleet. Als je er met je neus op zit, mis je soms het overzicht. Daar heb ik wat op gevonden.

De bovenverdieping biedt een goed perspectief. Daar heb ik nu een gluurhoekje en precies vanuit die hoek kan ik de hele tuin overzien. Ik voel me een beetje zoals Amsterdammers op een bovenetage met hun spionnetjes. Ik heb nog even overwogen of ik er een hoge stoel bij zal zetten. Tja, ik ben nu een dame achter de ramen. Pech voor alle passanten: voor jullie valt er niks te zien.

Cora Leek