Leven en laten leven. Tussen stad & dorp

We spreken af op een vochtige middag in januari. Meggie van der Poel (38) laat haar koffie pruttelen in de uitnodigende woonkeuken. Bijna een jaar geleden, op de mooie datum 2-2-´22, ging haar sleutel in het gat van de oude Bergse boerderij. (Door: Lise Donné) 

Wie had dat gedacht? Meggie, van origine een Wellse, in elk geval niet. Wel(l)overwogen verhuisde ze op jonge leeftijd naar de stad. Werkgelegenheid, nieuwe uitdagingen, maar ook de ´sterke´ stadse mentaliteit lonkte. Toegegeven; het was niet enkel de aanzuigende werking van nieuw potentieel, maar ook een soort uitvlucht. “Ik voelde mij als jongere niet altijd gehoord; verbaasde me over het beperkte aanbod aan voorzieningen voor jeugd. Uitgaan, een bezoekje aan de bioscoop of het theater; hier was het vaak ver zoeken. Maar ik had het wél nodig.”

Zoals een pad kronkelen kan, vond Meggie op een zeker moment haar plek in Rotterdam. Een nieuw, stabiel leven ontvouwde zich en ze kreeg een baan waar haar maatschappelijke hart lag. Juist hier werden de verschillen tussen stad en dorp nog duidelijker. “Er moest daar veel opgetuigd worden om leefbaarheid en saamhorigheid in de wijken te creëren. Het leek wel geregisseerd, terwijl je dit ‘wij-gevoel’ in het dorp veelal van thuis uit meekrijgt. Gemeenschappelijke verantwoordelijkheid dragen én genieten van individuele vrijheid; het hoort beide te zijn.”

Die levenswijze ontdekte Meggie toen ze zich met partner Stef en hun jonge gezin aansloot bij een woongroep in een oud Rotterdams schoolgebouw. Een plek die ze zich volledig eigen wisten te maken. Maar die uiteindelijk, zoals dat gaat met verouderde panden, onbewoonbaar werd. Een woningzoektocht volgde en het was ironisch genoeg de ‘oerstadse’ Stef die serieuze mogelijkheden zag in de omgeving waar Meggie opgroeide.

Hell no, was Meggie’s eerste gedachte. Er was nog altijd een stuk in haar wat ver weg wilde blijven. Maar tóch begon het verbindende Maaswater tussen Rotterdam en deze regio ook in haar hoofd te stromen. Was het intuïtie? Blind vertrouwen, een toevalstreffer of alles tegelijk? Hoe dan ook; Meggie keerde terug.

Dauw doemt op vanuit de wei waarop we uitkijken. Een serene stilte hangt als een warme deken over het dorpje. Ineens ‘pakt’ dit gevoel ons. We beseffen beiden dat het contrast tussen de loeiende, stomende stad en deze rustige, veilige haven niet groter kan zijn. “Soms voelt het dubbel. Aan de ene kant omarm je de compactheid van het dorp; aan de andere kant verlang je naar die stadse oneindigheid. En dan realiseer ik me dat dit allemaal onderdeel is van mijn eigen innerlijke zoektocht. Het hoort allebei bij mij.”

En even lijken we in een decor te zitten waar de spelers op het juiste moment ten tonele verschijnen. De ‘isolatieman’ luistert tijdens de koffie naar de geschiedenis van dit huis. Een bouwvakker vertelt in sterk dialect over zijn goede voornemens. En de binnenvallende fotograaf herinnert zich, net als Meggie, de glorietijden van het bourgondische ‘Hamert-tijdperk’. Belletjes rinkelen, zowel in onze hoofden als aan de voordeur. Een zoete inval die nog veel zoeter blijkt wanneer je beseft; dit is thuis.