Offerse Voetbalkwats - Chris, Chrisser, Christs!

Het bezoek van Olympia vorige week heeft ons weliswaar drie punten opgeleverd, maar nog geen kampioenschap. Vianen wist namelijk een 3-0 overwinning op De Snel Voeters te noteren. Vandaar dat we vandaag naar Oeffelt trekken voor een alles of niets wedstrijd op de laatste speeldag. Bij ons geen collectieve aftrap om 14:30. Gelukkig, ook, want dat zijn geen tijden.

Als zelfs de kastelein - toch de onafhankelijke graadmeter wat de sfeer in het dorp betreft - zegt dat wij de hele week al niet onszelf zijn, kun je wel stellen dat de zenuwen zelfs de ongeëvenaarde voetbalmachine die Ut Derd heet in een ferme houdgreep hebben. De knokpartij tijdens het darttoernooi op zaterdagavond voor de kampioenswedstrijd bied luchtig vermaak voor de aanwezige spelers.

Bij wijze van hoge uitzondering is iedereen op tijd aanwezig bij Marian.

Eenmaal in Oeffelt gearriveerd, daalt de ernst van de situatie bij ons in: we krijgen kleedkamer 1 toegewezen en - misschien nog wel bijzonderder - we mogen op het hoofdveld spelen. Afferden is in grote getalen uitgelopen voor wat mogelijk een topwedstrijd, maar vooral een middag met genadeloos veel bier dreigt te worden.

In de eerste minuten spelen we de zenuwen van ons af, maar als het eerste doelpunt maar niet valt, sluipt de ‘het zal toch niet’ stiekempjes al enkele achterhoofden in. Gelukkig staan op grootse momenten grootse mensen op. In ons geval is dat niemand minder dan Pappie Olieslagers, onze bloedeigen Vleespet-Pirlo. Een splijtende steekpass vindt de linker van Kay, die in één keer voorgeeft. Tijn werkt feilloos af en iedereen ontploft!

Nu, zonder druk, gaat het pas echt lopen. We rijgen de kansen aaneen, maar het tweede doelpunt laat even op zich wachten, maar het komt er wel: van de voet van BB7, die nu op drie goals in twee wedstrijden staat. Goed bezig, Bart!

0-2 met rust, maar, zoals u zich mogelijk nog herinnert, zijn wij getraumatiseerd. Flashbacks naar Heijen thuis schieten kort door Kleedkamer 1. Niet voor lang, want wij zijn niet meer die naïve jochies die we toen waren.

Vlammend komen we uit Kleedkamer 1, lopen het hoofdveld op en lopen eigenlijk direct door naar het doel van Les Bleus. Kay neemt ons (en de bal) aan de hand. Iedereen, behalve de scheidsrechter, ziet dit. Iedereen, behalve Kay, stopt daarom ook met lopen. Eenmaal in de zestien gearriveerd, legt hij de bal simpel opzij voor Bever, die kort na rust de 0-3 intikt.

Even lijkt Die Schwalbe de rug te rechten, maar dat blijkt van korte duur als... ongelukkig... uitverdedigen ons vierde doelpunt inleidt. Een bal komt in de kluts en wipt omhoog. Uit een reflex wil de linker centrale deze terug koppen naar de keeper, maar die ligt midden in de scrimmage op de grond. Wie wel voor de goal staat? Vleespet-Pirlo, wie zijn haarloze hoofd tegen de bal zet en ons op een verlossende 0-4 voorsprong knikt.

Bij deze tussenstand begint het grote wisselen. Iedereen krijgt vandaag minuten; er moet  natuurlijk wel een reden zijn om straks samen de douche in te duiken. Tussen twee van deze wissels door, bundelen Jobba en Bever de krachten - for old time’s sake - en spelen ze zich over onze rechter flank twee tegen één met de keeper. Job, onzelfzuchtig als hij is, legt de bal af op Jelke: 0-5.

Over de 1-5 van De Zwaluw kunnen we kort zijn: die viel. Mooi lobje, dat wel.

Wat ook mooi was, was het schijnschot van hun nummer 69 (hahaha). Dit schijnschot was zelfs zo overtuigend, dat Tim er met beide benen in tuint. En vliegt, want waar nummer 69 de bal kapt, kapt Tim de nummer 69. In plaats van hun linksbuiten te applaudisseren voor een fenomenale actie, nemen onze tegenstanders het onze rechtsachter kwalijk. Iets met “Jullie staan met 5-1 voor!”, was het commentaar. Iets met “Nja was wel een goed schijnschot” was de respons.

Bijna krijgt deze taart van een wedstrijd nog een overheerlijke kers, maar helaas: het wonderschone stiftje van Zizou wordt jammerlijk van de lijn gehaald.

Het laatste fluitsignaal klinkt: we zijn kampioen! Bloed, zweet en braaksel heeft het gekost, maar aan elkaar hangend van rode zalf, tape en de magische handen van Ger Peters hebben we het einde gehaald.

Dank aan alles en iedereen die ons dit seizoen heeft gesteund. Ook dank aan al onze tegenstanders, zonder wie een wedstrijd vrij snel saai wordt. Bedankt ook Marian, wie om de week ‘s ochtends vroeg voor ons klaar stond met een brede glimlach, een een bak koffie en een tas schone shirtjes. Gezegend zij Rick Blom, voor de zegeningen waarmee hij hulp van hogere hand in heeft geschakeld. Bedankt Piekie, dat je je iedere zondag toch voor ons uit bed hebt willen hijsen. Zjim, natuurlijk Zjim, zonder wie de club vijf jaar geleden al kopje onder was gegaan, wie ons kampioensfeest heeft georganiseerd en wiens onmisbaarheid in Afferden niet genoeg benadrukt kan worden. 

Aan het eind van een zwaar bevochten seizoen, gaan de boeken in als het laatste elftal wat onder de trots wapperende vlag van HRC’27 heeft mogen voetballen. Deze was voor de Alverman, wie hij ook zijn moge.