Column: Bordeelsluipers

Ik had me de apocalyps anders voorgesteld. Zo ongeveer als een oorlog tussen grootmachten China of Rusland en de Verenigde Staten. Ze vergroten immers elk jaar hun wapenarsenaal. De apocalyps betekende een visioen van de dag des oordeels, een wereldbrand, dood en verderf, hongersnood, allemaal aangekondigd door vier ruiters.
Dit beeld leek tot nu toe een boos sprookje uit een boek dat steeds minder mensen lezen; een ver-van-mijn-bed-show. Filmmakers nemen inferno’s en zombies zelfs als thema voor entertainment.

Veel dichterbij zie ik tekenen van een stiekeme boosdoener die op bordeelsluipers onze leefruimte binnengevallen is. Deze snoodaard maakt gebruik van moderne profeten, soms zelfs van een meisje dat nog op school zou moeten zitten. Ze vertellen ons dat de aarde teloorgaat, als we niet als een hazewind ons gedrag veranderen. Natuurrampen als gevolg van klimaatverandering vullen ons achtuurjournaal. Hele volkeren slaan op de vlucht en vinden in welvarender landen een dichte deur.
Fossiele brandstoffen zijn uit de gratie. Energie wordt onbetaalbaar.
De stiekemerd heeft nog meer voor ons in petto: wat eerst een ver-weg-virus leek, is nu een serieuze bedreiging voor de gezondheid en economie wereldwijd. Hij zaait tweespalt tussen gevaccineerden en ongevaccineerden.
Alsof de opgeheven vinger van profeten uit het oosten over de kloof tussen gelovigen en ongelovigen nog niet genoeg is.

Wat te doen met zo’n schijnbaar ongrijpbare vijand? Het is net als met de opvoeding van een lastig kind: meebewegen, veerkracht tonen en in donkere tijden lichtpuntjes zien.

Cora Leek