Huidhonger
Het was in het begin van de coronatijd. Bij binnenkomst hield de huisarts de deur voor me open, dat was een mooi gebaar. In het ‘oude normaal’ gaf je elkaar een hand ter begroeting en ter bekrachtiging van wat je samen afgesproken had. Deze keer stond ik maar onhandig op; het leek onbeleefd om zonder handdruk weg te lopen.
We zijn nu zover dat de reguliere zorg weer voorzichtig wordt opgestart. Specialisten doen het met een telefonisch consult. Een aanstaande papa mag niet bij de echo van zijn baby-in-wording aanwezig zijn. Ik vind dat tenhemelschreiend.
Geen felicitaties na een sportwedstrijd. Tachtigjarige tante mag niet op bezoek bij haar man in het verpleeghuis. Mijn kinderen en kleinkinderen mag ik niet knuffelen. De trein is niet bedoeld voor een uitje, dus ik zie mijn verre familie en vrienden niet, laat staan dat er iets te vieren of te troosten valt.
Huidhonger is het woord dat ik van een vriendin hoorde. Het geeft precies aan wat ik voel. De spontaniteit is weg uit ons leven. Ik hunker naar de nabijheid van dierbaren die niet tot mijn huishouden horen. Overlevers betalen een hoge prijs.
Cora Leek