ALWEER DIE VROUW!
“Heb je het al gehoord?”, vroeg mijn vrouw. “De Gemeenteraad van Bergen was boos. De raad had het besluit van het college van burgemeester en wethouders om 456 hectaren grond aan te kopen van de provincie uit de krant moeten lezen”.
Ik had al uit de diverse media begrepen, dat de aankoop van die grond de grootste deal was die de provincie Limburg ooit had gesloten. Het aankoopbedrag is
€ 28.000.000. Geen kattenpis dus. Niet de burgers worden in Bergen niet tijdig geïnformeerd, maar nu zelfs het hoogste bestuursorgaan, de gemeenteraad. Mijn vrouw merkte fijntjes op, dat “het college een informatieplicht heeft aan de raad. En dat achteraf informeren van de raad bij zo’n enorme uitgave niet echt een goede invulling daarvan is.”
Ik merkte op, dat de raad nu zelf eens ervaart, wat de burgers al jaren meemaken. Niet of te laat geïnformeerd worden over allerlei besluiten. “De raad zou dat niet moeten accepteren“, zei mijn vrouw. “De raad is als hoogste bestuursorgaan de opdrachtgever van het college. De raad kan de collegeleden zelfs naar huis sturen. Het niet of niet tijdig informeren van de raad is in de politiek een doodzonde", zei zij nog. Als de raad echt als opdrachtgever van het college zou functioneren had dat gekund, ja zelfs gemoeten, vertelde ik haar.
Maar zo niet in Bergen. Daar denkt het college dat zij zich alles kunnen permitteren. “Vreselijk is dat”, zei mijn vrouw. “Amateuristisch! Is daar dan niets aan te doen?” Er is slechts 1 orgaan die de raad en ook het college naar huis kunnen sturen. En dat zijn de kiezers, de gewone mensen die dit bestuurlijke gedrag afkeuren. 1 keer in de 4 jaar kan dat, als er gemeenteraadsverkiezingen zijn. En dat gaat gebeuren, voorspelde ik haar. De glimlach op haar gezicht sprak boekdelen.
Rolf Krijnen