Knappe Koppen
Op 11 augustus jongstleden schreef Chris Smits een pakkende column met de kop “Politieke accu wordt opgeladen”. De essentie van zijn verhaal is tweeledig. Hij stelt de vraag waarom het bestuurlijk politieke werk zolang stil ligt tijdens de zomervakantie. Hij vraagt zich daarbij ook af wat er in die periode zoal wordt bekokstoofd. Hij voorspelt, dat ook op gemeentelijk niveau de diverse politieke partijen elkaar weer zullen bestrijden in het licht van de komende verkiezingen in maart aanstaande. Hij slaat de spijker op z’n kop.
Na drie jaar lang gehoorzaam als makke lammetjes achter een door het CDA geregeerd college aan te lopen, in plaats van zelf te sturen, willen de braverikken zich manifesteren. Ze willen laten zien dat ze echt een eigen mening hebben en schromen niet hun vriendjes het mes in de rug te steken. In Bergen is het al jaren niet anders. Het is vooral het CDA dat de spierballen laat zien door met regelmaat en bij voorkeur een PK wethouder naar huis te sturen. Ook zien we zo af en toe het merkwaardige verschijnsel, dat collega bestuurders van de eigen partij zich van dergelijke verdachte praktijken bedienen. Ik heb dat ongeveer vier jaar geleden zelf ervaren als raadslid van de fractie KERN Bergen. Het zijn bestuurders die maar een doel voor ogen hebben, namelijk zelf de macht houden of krijgen ten koste van alles en iedereen.
Maar er gebeurt meer dan dat. Een dag nadat Chris zijn column schreef las ik dat het “Eindplan Maaspark Well steeds meer vorm krijgt”. Er zal uiteindelijk door de aanleg van een hoogwatergeul een verlaging van de waterstand mogelijk worden van maar liefst 26 centimeter. Een voortreffelijk resultaat. Echter wat mij steekt is het feit dat de voorlichting aan de burgers zich beperkt tot het goed nieuws gedeelte. Op mijn vragen omtrent de besteding van de netto opbrengst van dat plan, zo’n slordige 8 miljoen euro, heb ik nooit antwoord gekregen. Wie heeft er besloten tot de besteding van die financiële meevaller? Wanneer? In de praktijk zie ik allerhande kostbare bouwwerken verrijzen zoals een watertribune. Er wordt gesproken over de aanleg van een landmark (alweer een toren dus) die na een aantal jaren moet worden verkocht omdat de investering niet opweegt tegen de voorspelde rendementen. Waarom worden die uitgaven niet afgewogen tegen het hoognodig stimuleren van woningbouw voor onder andere starters, het geven van broodnodige bijdragen aan de jeugdzorg, of stevige ondersteuning van zieltogende verenigingen?
De verkiezingen komen er aan en de lokale politiek heeft het liever niet over duistere besluitvorming. Ik daag bij deze alle raadsleden uit mijn vragen hieromtrent te beantwoorden. Laat maar eens zien dat jullie wel degelijk de touwtjes in handen hebben en geen losse eindjes. Kortom knappe koppen gezocht. Voor ik het vergeet, stuur mij ook even de kopietjes van de adviezen en besluiten….
Rolf Krijnen