Theo de sprinkhaan
Het was een mooie zomerse woensdagmiddag eind augustus. Aangezien we dit jaar van een koelere zomer hebben mogen genieten, was deze woensdagmiddag toch net even anders dan alle andere. Ik settelde me neer aan het houten bistrosetje, tezamen met een Latte, een bakje rozijnen en een dikke pil uit de reeks van de zeven zussen. De parasol maakte het sfeertje compleet en het geurstokje liet een geur van rozen en viooltjes vrij waar mens en dier een goed gevoel bij krijgt.
Het was stil rondom het huis, alsof je ergens ver weg, vrijstaand woont. Geen auto’s die voorbijreden, geen gillende kinderen, zelfs geen tuinstoel geschuif. De koolwitjes en de atalanta’s vlogen van bloemhoofdje naar bloemhoofdje.
Opeens hoorde ik hem, maar zag hem niet
Bijtjes zoemden vrolijk heen en weer en daar opeens hoorde ik Theo. Ik hoorde hem, maar zag hem niet. Dat heb je vaker met deze stoere en ruige vent. Hij maakte dat zomerse geluid wat steeds dichterbij kwam. Mijn latte smaakte goed, de geur deed me heel eventjes dubbel genieten en de koerende duifjes op de schutting
beleefden hetzelfde, zo leek het. Een vreemde man op de koffie is vragen om problemen, maar ondanks dat Theo zijn charmes in de strijd gooide en hij steeds dichterbij kwam voelde het niet echt opdringerig. Integendeel! Ik genoot van zijn aanwezigheid. En toen ik op keek vanuit mijn zeven zussen reeks zag ik hem naast me zitten. Naast de schaduw van de parasol zat hij volkomen zichzelf te zijn in het zonnetje. Na een gezellig praatje riep mijn plicht om de was op te hangen. Dat deed ik snel om ook weer vlot terug te keren naar Theo. Maar Theo was weg. Ik zag hem nergens meer. Ook zijn mooie zang was weg. Het was opeens stil en een naar gevoel raasde in mijn buik.
Het zal toch niet zijn wat ik denk? Nee, dat zou ik vreselijk vinden. Een gevoel van schuld nam de overhand. Mijn relaxte moment van een paar minuten geleden was weg. Waar was Theo?
Theo de sprinkhaan was onvindbaar
Ik heb de hele serrewand doorzocht, Ik heb zelfs in de dakgoot gekeken, de struiken doorzocht de parasol rondom afgespeurd maar niets. Onze kippenmeisjes liepen ook in de tuin en deze dames gunnen elkaar het licht niet in de ogen als het gaat om eten. Het zal toch niet zo zijn dat een van deze gluiperige dames Theo heeft verorberd. Nee, dat wil ik niet geloven, maar toch maakt het
me misselijk als ik erbij nadenk. Theo die zo feilloos zijn liedje zong, die genoot van de zon en naast me kwam zitten, zo vredig zo liefdevol en zo onschuldig. Het idee dat hij nu ergens rondhangt in de buik van een van mijn kippen voelt niet fijn. Maar misschien hebben de meisjes Theo wel niet opgepeuzeld, misschien is Theo bij de buren neergestreken en is in het dekbedovertrek terecht gekomen dat op de waslijn hing. Of zit hij ergens in een struik of op de schutting? Misschien zit hij op de heide, want daar is Theo dol op. En de Heide is hier vlakbij dus wie weet. Theo vertoeft zich vast op de heide van onze Maasduinen. Ja, ik denk dat hij hem is gesmeerd en dat
onze prehistorische kippen met hun gruppigheid helemaal geen bruine sprinkhaan hebben verorberd. Nee, Theo is hem gewoon gevlogen en begeeft zich nu op open terrein. Maar wat was het heerlijk op deze mooie zomerse middag in augustus. Onder mijn parasol en onder het genot van een Latte inclusief De zeven zussen-reeks. Desondanks dat het verhaal ook wat naar afliep voelde het warm en was het intens genieten.
De herfst komt nu
toch echt in zicht
Nu eind september komt de herfst toch echt in zicht en genieten we van de mooie nazomer en de vele veranderingen in temperatuur en de kleuren van de bladeren aan de bomen. En aangezien dat de herfst zijn charmes heeft denk ik toch nog vaak terug aan die eerder genoemde woensdagmiddag, waar ik samen met Theo genoot van de hele kleine dingen die het leven zo volmaakt maken.
Nu maar hopen dat er kleine Theootjes worden geboren
Aangezien zijn ratelende muzikale zangkunst is het vanzelfsprekend dat er kleine Theootjes worden geboren. En dat we volgend jaar natuurlijk weer mogen genieten van deze muzikale diertjes. Met een leuk aandenken en met de herfst op komst kan het niet anders dan dat we er met z’n allen weer van gaan genieten.
Genieten van die kleine dingetjes kun je ook in de herfst. Herfst! Ik heb er zin in. Jullie ook?
Met veel Liefs,
De vrolijke Stadsvogeladviseur
Melanie van den IJssel