Vleugels spreiden

De Russische Irina Podryadrova en ik ontmoeten elkaar op een zonnige maandag in februari. Sinds kort is Irina, van origine journaliste en presentatrice, betrokken bij het redactieteam van de Maasduinen Courant. Sinds anderhalf jaar woont ze hier met haar gezin, na een periode van huisvesting in verschillende asielzoekerscentra. Ik maak kennis met een verfijnde, gedreven en wereldwijze vrouw. ‘In het nu leven’, dat lijkt voor ons beiden op dat moment de rode draad, net als het onderwerp taal, waarover we maar niet raken uitgepraat. (Door: Lise Donné)

Het zijn geen gemakkelijke jaren geweest voor Irina. In haar werk heeft ze ervaren hoe je altijd alert moet zijn op wat je naar buiten brengt. Ironisch genoeg kent Irina vanuit Rusland ongeveer eenzelfde gezegde als wat wij kennen als ‘het zwarte schaap zijn’, maar dan net andersom. “Like a white crow”, oftewel een witte kraai. Zo voelde zij zich de afgelopen jaren.

Vreemde vogel

“De bevolking van Rusland kent een soort tweedeling” vertelt ze. “Het ene gedeelte leeft bewust, ontwikkelt zich, zorgt voor elkaar en heeft een radar voor zuivere kennis. Een ander gedeelte leeft meer onbewust, in armoede en is volgzaam. Wanneer je telkens tegen muren op loopt, jezelf niet uit kunt spreken, word je een vreemde vogel. In 2021 verlaat Irina Rusland, met haar gezin. Haar leven, opgevouwen in twee koffers, krijgt een nieuw hoofdstuk. 

Terecht komen in Nederland voelt voor haar, haar man en twee zoons als een zegen. Hoewel destijds niet wetend hoe het zou uitpakken, heeft ze het idee in Nederland te gast én tegelijkertijd thuis te zijn. Juist door haar verblijf hier, wordt Irina herinnerd aan haar roots. En hoe we uiteindelijk als mens, ondanks de verschillen, meer op elkaar lijken dan we denken.

Kletsen

“Toen we hier onze plek vonden, was ik verwonderd over de hartelijkheid en de warmte. Het groeten, met elkaar kletsen, ken ik niet als vanzelfsprekend. Waar ik vandaan kom, heerst een koud klimaat. Mensen zitten daar meer binnen en daarom voelt ook de onderlinge energie killer.” 

Dat kletsen heeft overigens weer een bijzondere link met het Russische woord klatzat, wat ‘klappertanden’ betekent. En er blijken meer verrassende overeenkomsten te zijn. Veel woorden vanuit de maritieme wereld, zoals matroos, mast en bootsman komen grotendeels uit de pionierstijd van Russische tsaar Peter de Grote (1672-1725) en worden nog steeds gebruikt. Veel Russen genieten van Goudse kaas en dagelijks slingeren zij een - jawel - ‘rugzak’ over hun schouders. 

Irina vindt dat veel Nederlanders mindful leven. Grappig, denk ik bij mezelf; ik zie ons juist soms als een gejaagd en driftig volkje. “Laatst zag ik mijn buurvrouw tuinieren en ik werd geraakt door de toegewijde manier waarop ze dat deed. Er is hier prachtige natuur, veel saamhorigheid en een grote behoefte om wijsheid met elkaar te delen.”

“Een wijsheid die ik zelf heb meegebracht vanuit Rusland? Oordeel niet te snel. En vooruit; onze dumplings, Pel´meni, zijn goddelijk, dus dat recept deel ik met plezier.”

“Niemand weet wat morgen brengt, maar ik weet dat ik nú hier ben, dat ik mijn vleugels wil spreiden en dit gevoel wil delen. Alles uit het leven halen; daar ga ik voor.”