Reuzenboom in de dop
Vandaag werd ik blij verrast door een wel heel bijzonder bericht van Michael. ‘Ze zijn geplant!’ Om dit te begrijpen ga ik jullie het hele verhaal dan ook meteen vertellen. In augustus 2019 hebben we deelgenomen aan een wandeling bij Kasteelruïne Bleijenbeek. Op dit landgoed staat niet alleen een prachtig gerestaureerde kasteelruïne, maar ook twee sequoiabomen. De grootste van die twee bevindt zich net buiten de binnengracht, de andere staat tamelijk dicht bij het oude kasteel.
Toen we daar een rondleiding kregen door een gids van het Limburgs Landschap, heb ik van de grote sequoiaboom (de boom die het dichtst bij het kasteel staat) twee kegels mee genomen. De gids vertelde aan de jeugd dat als je deze kegels zou laten drogen er zaden zouden uitvallen en deze zou je kunnen zaaien, zodat er een nieuwe boom ontstaat. Ik had meteen zoiets van, dat ga ik proberen.
Zogezegd, zo gedaan. De kegel heeft een paar dagen in de serre op de lambrisering gelegen en sprong vrij snel open, de zaden lagen in een mooie ronde rondom de kegel. Ik heb er zelfs nog een hele boel kunnen uitschudden. Al deze zaadjes heb ik in een bakje gedaan en dit bakje heeft een goede drie maanden in de koelkast gestaan.
Nu zul je denken … In de koelkast?
Natuurlijk heb ik voordat ik begon met zaaien eerst de nodige informatie opgedaan. Sommige planten en bomen hebben een koude periode nodig om te ontkiemen. Vandaar dat het bakje met zaadjes drie maanden heeft doorgebracht in onze Whirlpool. Maar hoe kun je nu het beste gaan zaaien. Ik had twee bakjes, een met de zaadjes gewoon boven op het zand, bij het andere bakje had ik de zaadjes zoals je eigenlijk zou denken dat goed is, bedekt met zand.
Het merendeel begon te ontkiemen bij het eerste bakje, en begin februari 2020 kwam daar dan mijn eerste kleine dunne groene sliertje uit. Uiteindelijk had ik van al die zaadjes er vijf die zich goed hadden ontwikkeld. Alles keurig afzonderlijk van elkaar in een bakje geplant en daar stonden ze maandenlang op de lambrisering. Dan komt de tijd dat ze echt uit dat te kleine potje moeten en in een grotere bak geplaatst moeten worden.
Van de vijf bleven er drie over. Uiteindelijk heeft er één boompje de enorme hitte, die we die zomer hadden, niet overleeft. Dus toen had ik er nog maar twee. Maar deze twee mooie boompjes bleven het goed doen. Uiteindelijk werden ze te groot voor bij ons in de achtertuin. Daarom had mijn wederhelft een geweldig leuk idee.
Een Sequoia wordt al snel te groot voor in je eigen achtertuin
Ik heb dan ook contact opgenomen met het Limburgs Landschap of hun interesse hadden in mijn nog mini sequoia’s. Daar hadden ze wel degelijk interesse in, en meteen werd al aangegeven als ze iets groter zouden zijn, ze werden teruggezet rondom de kasteelruïne. Ergens in 2022 zijn ze van mijn tuin, naar de kasteeltuinen in Arcen overgeplaatst. Daar hebben ze zowat anderhalf jaar kunnen groeien totdat ze groot genoeg waren om hun vaste plek te bemachtigen.
En deze plek hebben ze dan ook gekregen. In de vroege lente van dit jaar zijn ze weer thuis op hun stek. Zijn ze thuis bij hun grote broers en staan ze te pronken op Landgoed Bleijenbeek. Ze markeren de historische aansluiting van de binnengracht met de buitengracht. Ik vind het zelf een prachtige plek.
"Ik denk dat dit een hele goede keus is geweest"
En daar staan ze nu, in het zonnetje, in de regen, bedekt onder een laagje sneeuw op deze bijzondere plek. Hopelijk kunnen ze uitgroeien tot een waardige machtige sequoia en voelen ze zich echt als een waardige kasteelheer die in de ochtend door zijn raam naar buiten kijkt.
"Dit is onze plek, hier horen we thuis en hier zullen we blijven tot in de eeuwigheid"
En als kasteelvrouwe, dan wel van een ander kasteel, ben ik zo dankbaar dat het Limburgs Landschap deze leuke, nu nog kleine boompjes de kans geeft om uit te groeien tot een majestueuze boom. Op een historische plek. Want hoe mooi en hoe fijn kan het voelen dat ik daar nu en heel klein beetje aan bij draag, dat je toch iets hebt mogen doen waar je hart van overloopt.
Een exemplaar kan zelfs duizenden jaren oud worden
Stel je voor dat over 200 jaar misschien een volgende generatie boerin zonder boerderij, een kegeltje scoort van mijn boom, en denkt. Wauw, hoe zou het toen zijn geweest? Tweehonderd jaar geleden? Zo kan ik nog wel even doordromen, maar tevens ook intens genieten dat dit (dit bericht ) op deze lentedag in maart mij toch een beetje heeft overvallen.
"Dit voelt zo fijn, zo intens goed"
Nou, laten we hopen dat ze het goed gaan doen, en dat ze zich stevig gaan wortelen in die historische grond van Landgoed Bleijenbeek.
Met veel liefs,
De boerin zonder boerderij
Melanie van den IJssel