De creativiteitsstrijd

Door: Amber Dekkers

Als het even niet zo gaat als het zou moeten. Als het even allemaal niet lukt. Dan word ik soms zó hoorndol van mezelf. Man! Ga wat doen! Grijp jezelf bij de kraag en sleur je éne been voor het andere! Maar soms wíl het gewoon even niet. Zo’n dag dat ik wakker word en denk: “Pfff, ‘t is vandaag zeker geen studiedag?”

Eruit, de kinderen wakker maken, ontbijt organiseren, de broodtrommels vullen. En tussendoor een bakkie pleur om mezelf aan de praat te krijgen. The usal stuff. Maar typisch genoeg wil het koffiezetapparaat vandaag direct mijn volle aandacht: afvalbakje legen, koffie bijvullen, spoelen… Zucht. Dan maar door naar het brood.

Huh!? Vriezer leeg! Oh nee hè, kan er óók nog wel bij. Natúúrlijk ligt er op deze dag ‘ineens’ (!) geen brood in de vriezer. Op zoek naar een oplossing stuit ik op een horretje eieren dat al dagen niet meer sluit wegens overproductie van onze levende legbatterij. Ze wonen in de tuin en behoren tot het enige soort in mijn huishouden dat zonder morren (en soms zonder eten, sorry) gewoon hun taak vervult. Niemand die het ze vraagt, maar elke dag leggen ze braaf een ei. Met weemoed denk ik terug aan de tijd dat mijn kinderen óók nog deden wat ik ze vroeg.

Typisch genoeg wil het koffiezetapparaat vandaag direct mijn volle aandacht: afvalbakje legen, koffie bijvullen, spoelen…

“Dames! Opschieten, het is tien voor acht!” hoor ik mezelf opdreunen met een intonatie waar ook ík niet vrolijk van zou worden. Als kind deed mij dit júist de kont tegen de krib gooien. En zo ook mijn eigen kinderen: “Jahaa, ik ben toch al aan het aankleden!?! Doe eens niet zo chagrijnig!” Hm… Daar hebben ze wel een punt. De ochtenden zijn voor mij, hoe zal ik het zeggen… als de nacht voor de meeste anderen. Je wilt eigenlijk naar bed, je systeem raakt niet opgestart en je kunt alleen maar op de automatische piloot naar het toilet en terug naar bed. Dat is dan jammer! Want in plaats van naar het toilet en terug naar bed, wordt van mij verwacht om het drukste moment van de dag te organiseren.

Ik heb inmiddels een omelet en wat roerei gecreëerd, alhoewel ik bij het zien van het goedje in de pan vaag het idee heb dat ik ergens iets vergeten ben. Oh ja, scheutje melk, hm. Daar wordt het wat luchtiger van. Nou ja, wat niet weet wat niet deert: twee omeletten in de broodtrommel en een beker melk met roerei naar ‘t kind. Eén kind dus. Het andere blijkt nog op de bedrand te zitten met één sok aan haar voet en één been in haar onderbroek.

Zucht… “Waarom kan hier nou helemaal NIEMAND iets zelfstandig”, zeg ik hardop. En dat had ik beter alleen kunnen denken… Het is allemaal niet bevorderlijk voor de sfeer en ook het tempo van de dames gaat eerder omlaag dan omhoog.

Waarom kan hier nou helemaal NIEMAND iets zelfstandig?

Als het me dan eíndelijk gelukt is om de tassen gevuld en al langs het aanrecht te zetten, realiseer ik me dat ook de klok geen medelijden heeft. Tien óver acht inmiddels! Fuck! Ik snel naar boven om kind 1 in haar kleding te hijsen en duw kind 2 de badkamer in voor het tandenpoets-ritueel. Jezus wat gaat dit slecht zeg. Hoe dóe ik dat normaal?!

8.15 uur vliegen de kids de fiets op waarbij hun stuur rakelings langs mijn auto scheert. Oef, gelukt! Verlept en nog geen slok koffie verder, kijk ik om me heen naar de ravage in de keuken die ik zelf heb gecreëerd. Wederom een harde zucht.

Ik neem plaats aan de bar met een kop koffie en start mijn laptop op voor iets dat werk heet. Mijn columns vliegen normaal mijn pen uit maar op een dag als vandaag ontbreekt het me aan elke vorm van creativiteit. Als ik moet gaan bedénken wat ik moet schrijven, tikt de tijd weg zonder ook nog maar één letter op papier. En dan, uit het niets, blijkt de start van de dag het onderwerp van de strijd om de creativiteit.