Column: Handjeklap
Column Column‘Wil je wel eens gauw opsodemieteren uit mijn land!’
Zo zou je het liefst het onderhandelingsproces willen openen. Maar zo werkt het dus niet, getuige het starre optreden van de tegenpartij.
‘U vertraagt het vredesproces als u niet ingaat op onze eisen.’
Stroop om de mond smeren dan?
‘Lekker lenteweertje, nietwaar en die stropdas staat u heel goed, mijnheer de minister. Nu we helaas aan beide zijden gewonden en doden te betreuren hebben, kunnen we misschien onze doelstellingen aanpassen.’
Het is een beleefde manier van handjeklap, waarbij godzijdank via een videoverbinding gesproken wordt. Zo hoef je die handen van de ander, waar bloed en zweet aan kleeft, niet aan te raken. Tanden knarsen en tegen schenen schoppen doe je buiten beeld.
Je moet iets te bieden hebben om een stap verder te komen. En één ding is duidelijk: de tegenpartij kan niet tegen zijn verlies. Kwartetten dan maar?
‘Mag ik van u mijn landgenoten, die u gedeporteerd hebt, terug? Dan krijgt u van mij zes dode generaals.’
Overal en altijd worden deals gesloten. Tussen ouders en pubers, politici, aanklagers en advocaten. Veehandelaren hebben er niet veel woorden voor nodig. Handjeklap en dan een handdruk als de koop gesloten is.
Het idee van een werkelijke handdruk bezorgt me in dit geval nu al koude rillingen. Maar aan die warme oorlog moet hoe dan ook een einde komen.
Cora Leek
